Piet Imthorn

Cor van Duijn over Piet Imthorn.

“……..Op een avond belde Bram ons op met de mededeling “Er staat hier ene Piet Imthorn aan de deur, die lid wil worden van ‘de Pierewaaiers’. Jullie kennen die toch wel ?” Natuurlijk kende ik Piet, we woonden tot 1954 vlak bij elkaar, daarna waren we elkaar een beetje kwijtgeraakt. Kort voor dit gesprek hadden Corrie en ik juist Piet een nummer horen zingen tijdens het optreden van het Pijpercorps in de kapel aan de Voorstraat. Als intermezzo brachten een paar leden van dat korps elk een nummer en Piet was daar één van. Het viel ons op dat Piet veel beter zong dan de andere solisten. Kort na het telefoontje van Bram stond Piet bij ons op het zoldertje in de Buitensluisstraat. Ik kende hem uiteraard, maar Corrie (nog) niet. Dat hij kon zingen wisten we al, maar dat Piet leuk gitaar speelde was ook mij toen nog onbekend. Maar Piet had veel meer in zijn mars, dat bleek op een avond. Onze toenmalige bassist, Jan van der Plas, de man van Truus, had kort daarvoor de band verlaten en Truus vroeg aan Piet :”Zou jij bas willen leren spelen Piet ?” Nou dat leek Piet wel wat. Hij nam het gevaarte, de contrabas, ter hand en binnen een paar repetities ging het al hartstikke goed.

Piet met de contrabas. (N.B.: Je kunt de foto’s vergroten door er op de klikken, dat geldt voor alle fotogalerij foto’s op deze site.)

Lang heeft Piet op dat enorme instrument niet gespeeld, hoogstens een jaar of twee\drie. Want wanneer we ergens moesten optreden bleek dat instrument zovéél ruimte in te nemen, dat we alleen daarvoor al een volksbusje nodig hadden. We waren juist bezig een paar elektrische gitaren te bouwen, dus toen ook maar een basgitaar op stapel gezet. De contrabas werd door Piet verkocht aan de Haagse Beatband Q 65, die juist zo’n instrument zocht, om het mooie nummer “Ann” op te nemen en uit te voeren. Het was een grote vooruitgang dat Piet tot onze groep was toegetreden.

Piet met de nieuwe basgitaar.

Door zijn muzikaliteit, maatgevoel en akkoordenkennis waren ineens veel moeilijkere nummers voor ons haalbaar. Vooral Corrie had ineens minder moeite om Bram en mij in het gareel te houden, want wij konden nog wel eens “jagen”, d.w.z. het ritme versnellen. Piet was ook goed thuis in Spaanse nummers, samen met Corrie en mij vormden we het trio “Los Amusantos” en we oogstten veel succes met nummers als “Mirameq”, een bruisend en temperamentvol lied. We brachten dit soort nummers ook tijdens een optreden van de Amerikaanse klassiek zangeres Clothilde Sale. Ze was er weg van.

Piet was een echte muzikale jongen en bespeelde de basgitaar vlekkeloos, maar….. Alle jaren dat Piet bij ons heeft gespeeld was hij tóch niet tevreden over het geluid van de toenmalige versterkers en speakers. Hij bleef maar zoeken en experimenteren, we bouwden een speciale bassbox, naar ontwerp van Philips. Maar nee, ook die beviel Piet niet. Top boost van Vox? Nee, vond Piet. Hij liet de éne na de andere versterker arriveren, hij vond niks goed. Soms begonnen we het zelfs een beetje irritant te vinden. Wij begrepen er niks van. Maar nu, in 2016 weten we wat Piet zocht. Hij zocht de sound die er nu pas is: van een Markbass versterker, zo één waar Sandra over speelt! (Klik op de groene tekst om er meer over te lezen)